آتشکده باکو که به آتشگاه و معبد آتش باکو نیز معروف است, یک معبد آیینی قلعه مانند درمحله ی سوراخانی شهر باکو می باشد. بر اساس کتیبه های هندی و پارسی, از این معبد بعنوان مکان عبادت آیین های هندو و زرتشتی استفاده می شده است. این مجتمع پنج گانه که دارای حیاطی محصور از حجره هایی برای راهبان و محرابی چهارطاقی در وسط تشکیل می شود در قرن های هفدهم و هجدهم ساخته شده است. آتش مقدس معبد بدلیل از دست دادن منبع سوخت طبیعی خود بخاطر تاسیس تاسیسات نفت و گاز طبیعی در نزدیکی آن منطقه به خاموشی گروید و معبد در سال 1883 متروک گردید. این مجتمع در سال 1975 تبدیل به یک موزه گردید. تعداد بازدید کنندگان از این معبد سالانه بالغ بر 15000 نفر می باشد.
سورخانی در شبه جزیره آبشرون که مشهور به بیرون آمدن خودبخود و طبیعی گاز و نفت از زمین و سوختن شعله های همیشگی حاصل از آن ها است قرار دارد. انگلبرت کمپفر , جهانگرد مشهور آلمانی نیز که در سال 1683 از سورخانی بزدید کرده بود از وجود هفت سوراخ با آتش های همیشه فروزان در این مکان در سخن گفته است.
سنگ نوشته ای موجود در آتشکده باکو و نوشته روی آن به زبان فارسی که بازدید زرتشتیان اصفهان از این آتشگاه را تایید میکند:
آتشی صف کشیده همچون دک
جیی بِوانی رسیده تا بادک
سال نو نُزل مبارک باد گفت
خانۀ شد رو سنامد (؟) سنة ۱۱۵٨
منابع:
ترجمه تیم تریپ یار
Wikipedia.org