نام: لنگرود

وجه تسمیه: بدلیل اینکه رودی پرآب از وسط شهر گذشته و با ده کیلومتر فاصله  به دریا متصل بوده  و درآن کشتیرانی و لنگرگاه بوده آن را لنگرود نامیده اند.

واژه شناسی: نام لنگرود LANGAROUD ترکیبی است از دو پاره واژه لنگر LANGAR و رود ROUD. لنگر به معنی وقار و سکون و آرامش است همان گونه که که کشتی لنگر انداخته آرامش دارد. در ترکیب لنگر و رود دو (ر) در هم یکی شده و به لنگرود تبدیل می‌ گردد و معنی رود سکون یافته و آرام و با وقار میدهد. اگر به رود جاری در این بنگریم آن را دارای جریان آن چنان آرامی می ‌بینیم که گویا حرکتی ندارد.

استان: گیلان

تاریخچه: نام لنگرود  برای اولین بار در سال  ۵۱۲ هجری قمری  در سال مرگ سلطان محمد ملکشاه سلجوقی و آزاد شدن فرامرز بن مردانشاه  لنگرودی از تهران در تاریخ ذکر شده است. در دوره صفویان، خصوصاً در دوره سلطنت شاه عباس اول، شهر لنگرود مرکز حوادث مهمی بوده‌است. فرار احمد خان حاکم لاهیجان از لنگرود و دستگیری اعضای خانواده وی توسط کیا فریدون حاکم گیلان و تحویل آنها به شاه عباس، از جمله رویدادهای مهم این دوره از تاریخ لنگرود است. نادر برای سرکوب تاتارهای شرق مازندران و توسعه تجارت و دستیابی به دریا، لنگرود را برای ایجاد پایگاه دریایی و کارخانه کشتی سازی انتخاب کرد و در توسعه آن کوشید. در زمان قاجار نیز لنگرود مورد توجه قرار گرفت. کنف این منطقه همواره از شهرت خاصی برخوردار بود. لنگرود در ۲۵ شهریور سال ۱۳۳۸ ه . ش از لاهیجان جدا شد و با روستاهای تابع به صورت شهرستان مستقلی در آمد.

تقسیمات کشوری: لنگرود شامل سه بخش (مرکزی، کومله، اطاقور)، پنج شهر (لنگرود، کومله، اطاقور، شلمان، چاف و چمخاله)، 195 روستا، 106 روستا دارای شورای اسلامی، 83 دهیاری و هفت دهستان (چاف، دیوشل، گلسفید، دریاسر، مریدان، اطاقور، لات لیل) می باشد.

موقعیت جغرافیایی: این شهرستان در شرق استان گیلان از شمال به دریای خزر از جنوب به شهرستان املش از شرق به شهرستان رودسر و از غرب به شهرستانهای لاهیجان و سیاهکل محدود شده است. فاصله آن با مرکز استان ۶۰ کیلومتر است. کوهی که در نزدیکی شهر قرار گرفته (لیلاکوه) بصورت تالاب بین شهر لنگرود و کوه قرار دارد و به تالاب کیاکلایه نیز معروف است.

مساحت: حدود ۴۳۸ کیلومتر مربع

ارتفاع از سطح دریا: ۱۴- متر

فرهنگ و آداب و رسوم: بافت قومی مردم لنگرود گیلک و به زبان گیلکی با لهجه بیه ‌پیش سخن می ‌گویند. طبیعت مناسب سبب گردیده مردم لنگرود به کارهای کشاورزی علاقه‌مند باشند. از محصولات عمده لنگرود می ‌توان انواع برنج، چای، صیفی ‌جات را نام برد. همچنین صید ماهی در این منطقه رایج است.

جمعیت: در سال ۱۳۹۰ حدود ۱۳۷٬۲۷۲ نفر جمعیت داشته است.

زبان محلی: مردم این شهرستان از نژاد آریایی و به زبان فارسی با گویش گیلکی و گالشی سخن می گویند و لهجه کردی درروستای چمخاله رایج است.

جاذبه های گردشگری: خانه منجم باشی، دریابیگی و تحویلداری، پل خشتی، پل آجری بلوردکان و کاروانسرای قدیمی، بافت تاریخی شهر، پل خشتی قدیمی نالکیا شر، حمام فشکالی محله، امام زاده ها و بقاء متبرکه آقا سید محمد معروف به سفید آستانه، آقا سید حسین، بقعه 12 امام زادگان ملاط، بقعه بی بی زینب، تالاب زیبای کیاکلایه، پارک فجر، زمینهای سبز چای، پارک های جنگلی بلوردکان و خرما، استخر زیبای شابیجار سل، چشم انداز های بکر و زیبای مناطق ییلاقی و کوهستانی هلودشت، آبشار ماهی مشو، لیلاکوه، عطاکوه، استخر کومله، کوهستانها، غارها، آبشارها و سواحل زیبا و ماسه ای چاف و چمخاله، رودهای خروشان و پرآب شلمان رود، لنگرود رودخان، پرندگان مهاجر و رنگارنگ، ماهیان کمیاب و منحصر به فرد، باغات مرکبات و توتستان های پرورش کرم ابریشم همه از مجموعه های بی بدیل خدادی است که هر بیننده ای را به تحسین وا داشته و از قدیم الایام مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی بوده است.

محلات قدیمی: لنگرود دارای محله‌ هایی به نامهای درویشانبر، درب مسجد، فشکالی محله، سوتال محله، در مسجد، کاسه ‌گرمحله، قصاب ‌محله، گشته مردخال، انزلی ‌محله و راه‌ پشته است که هر یک دارای اعتبار خاصی است. قدیمی ‌ترین محلهٔ لنگرود راه پشته نام دارد و بزرگ‌ ترین آنها انزلی محله نامیده می ‌شود. یکی از بهترین جای دیدنی لنگرود محله چاف است که گردشگران زیادی جهت تفریح و تفرج به آنجا می ‌روند.

سوغاتی و صنایع دستی: صنایع دستی شهرستان شامل حصیربافی، گلیم بافی، سراجی سنتی، قلاب بافی، البسه محلی، چادر شب بافی، بامبو بافی، جوراب بافی، ابریشم کشی، چلنگری، مس گری، سفالگری است و  سوغات شامل نان برنجی، نان خلفه، کلوچه، ماهی، چای، برنج، مرکبات، حلوا، عرقیجات، ماست و دوغ محلی، هندوانه، گردو و فندق می باشد.

بهترین زمان بازدید: بهار و تابستان

منابع:
فرمانداری لنگرود
fa.wikipedia.org