نام: کنگاور

نام قدیمی: کنکو بار، کنکور، کنگوار، کنگور

استان: کرمانشاه

تاریخچه: این شهرستان قدیمی در کنار نیایشگاه آناهیتا واقع شده است. چنانکه از تحقیقات عرضه شده در کتاب «ایرانشهر» بر می آید کنگاور یا «کنکور» در عصر ساسانی جزئی از استان «ماه» بوده است. یکی از آثار تاریخی و دیدنی شهرستان کنگاور تپه تاریخی گودین است. این تپه در دهستان گودین در ۱۰ کیلومتری شرق کنگاور واقع شده و به لحاظ ارزش تاریخی در رده تپه‌ های تاریخی همچون تپه سیلک کاشان قرار می‌ گیرد. این تپه آشپزخانه معبد آناهیتا محسوب می‌ شده که پس از گذشت نزدیک به ۱۳۵۵ سال از ساخت آن، تنها آثار چند بنا مربوط به حدود ۵۰۰ سال پیش در آن باقی است. گروه ‌های کاوشگران آمریکایی در فاصله سال‌ های ۱۳۱۵ تا ۱۳۵۵ ضمن انجام کاوش‌ های گسترده در این تپه، آثار زیاد و گران‌ بهایی کشف کردند که همگی به خارج از ایران منتقل و هم اکنون در موزه‌ های آمریکا و اروپا نگهداری می ‌شوند. پیش از عهد ساسانی هم کنگاور آباد بوده است و این مطلبی است کـه دیرینه شناسی «تپه های گودین» و کاوش «معبد آناهیتا» گواه آن است. بی شک نزدیکی کنگاور به «هگمتانه» مرکز حکومت ماد و نیز قرار داشتن آن بر سر شاهراه ارتباطی هگمتانه-بین النهرین در آبادانی آن تأثیر بسزایی داشته است. در سال ۱۳۳۵ کنگاور بعنوان شهرستان معرفی شد.

تقسیمات کشوری: شهرستان کنگاور دارای یک بخش مرکزی و ۵ دهستان گودین، فش، قزوینه، کرماجان و خزل غربی است.

موقعیت جغرافیایی: شهرستان کنگاور از شمال به اسدآباد همدان، از جنوب به نهاوند، از مغرب به صحنه و هرسین و از مشرق به تویسرکان محدود میشود. شهرستان کنگاور بین 16 و 34 درجه تا 39 و 34 درجه عرض شمالی و 34 و 47 درجه تا 50 و 48 درجه طول شرقی از نصف النهارگرینویچ قرار دارد.

آب و هوا: منطقه کنگاور دارای زمستانی سرد و تابستانی خنک است.

مساحت: ۸۸۴۰۰۰ متر مربع

ارتفاع از سطح دریا: ۱۲۰۰ متر

کوهها و رودها: کوههایی چند شهرستان را احاطه کرده اند ، خاصه " امروله " که شکوهی چشمگیر و ستیغی پربرف دارد. ارتفاعات زاگرس میانی، بخش شمال و شمال غرب این دشت وسیع را دربر گرفته است. آب دشت حاصلخیز کنگاور با، بارندگی های مناسبی که در سفره های زمینی ذخیره می شود و یا از سرابهای فراوان این منطقه تأمین میشود که در رودخانه های خرم رود، اسدآباد و کنگاور جریان یافته و از به هم پیوستن این رودخانه ها رود پرآب و حاصلخیز گاماسیاب تشکیل می گردد. این سراب ها و رودخانه های اطراف کنگاور در برپایی و استقرار تمدن های این منطقه نقش اساسی داشته است.

فرهنگ و آداب و رسوم: مردم کنگاور از نژاد سفید و از اقوام کرد و لر هستند. در دهکده فش عده کمی از بازماندگان ارمنی ساکنند که خود معتقدند از همراهان شیرین زن خسرو دوم ساسانی بوده اند و از آن زمان در این منطقه ساکن شده اند. با این حال به شهادت آثار قبرستان جهودها واقع در شمال معبد ناهید و سنگ نبشته ای با کلمات منقطع و منقور بر پیشانی در نهر ذوله چلمران به خط عبری، یهودیان نیز در کنگاور ساکن بوده اند.

جمعیت: این شهرستان در سال ۱۳۹۰، جمعیتی برابر با ۸۱٬۰۵۱ نفر داشته است.

زبان محلی: زبان مردم کنگاور آمیزه ای از کردی و لری و ترکی و فارسی است.

جاذبه های گردشگری: از روستاهای آباد این شهرستان، روستای فش است. عمارت ساری اصلان، معبدآناهیتا، معدن چلمران (شلمران)، امامزاده ابراهم، تپه گودین، پل کوچه، حمام تاریخی کهنه، حمام میدان، حمام حسن خان، سراب کبوتر لانه، سراب فش، سراب خرم آباد ( بوجان)، سراب ماران و...

سوغاتی و صنایع دستی: قالیبافی، صنایع چوبی و معرق و منبت، سازهای سنتی همانند تنبور و سه تار، گلیم و...

غذای محلی: خورش خلال بادام، آش عباسعلی، آش ترخینه، آش دوغ، آش عدس، نوعی حلوای محلی و ...

بهترین زمان بازدید: بهار و تابستان

منابع:
فرمانداری کنگاور
fa.wikipedia.org
kangavar.kums.ac.ir
bighbigh.ir