شهر عَسَلویه یک شهر بندری و مرکز شهرستان عسلویه از توابع استان بوشهر در جنوب ایران و در کرانه خلیج فارس است. به منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس جنوبی که در میان خلیج فارس واقع شده (دنباله حوزه گنبد شمالی قطر) دسترسی دارد. بخش عسلويه از شمال به رشته کوههاي سرافراز زاگرس، از شرق به شهرستان پارسيان (استان هرمزگان)، از غرب به شهر کنگان (استان بوشهر) و از جنوب به خليج نيلگون و هميشه فارس محدود مي باشد.
نام: شهرستان عسلویه
استان: بوشهر
تاریخچه و وجه تسمیه: بندر عسلویه سابقه بسیار دیرینه ای دارد . بر اثر تنشها و حوادث و دشمنی ها آثار تاریخی آن مانند قلعه ها و مساجد متعدد ویران و نابود گردید. بندر عسلویه از بنادر اولیه خلیج فارس به شمار می آید که آن زمان بیش از پنج بندر فعال نبوده است که عبارتند از : بوشهر ، بصره ، سیراف، عسلویه و کنگ حکایتگر آن است که در دوره ساسانیان قبل از آن این بندر بوده و بعضی ها قائل هستند 4000 سال قبل از اسلام بندر عسلویه بوجود آمده است و تاریخ ذکر می کند زمانی که می خواستند بغداد را بسازند از بندر عسلویه و سیراف مالیات دریافت می کردند . عسلویه مرکب است ازعسل + او (= آب) + -ه (پسوند)، و روی هم رفته به معنای «آب عسلی» است. عسلویه در زمانهای کهن از توابع سیراف کهن محسوب میشده است.
تقسیمات کشوری: شامل ۲ بخش و ۴ دهستان است. این شهرستان با انتزاع از شهرستان کنگان در مجموع شامل بخش مرکزی با توابع دهستان عسلویه و دهستان اخند و بخش چاهمبارک با توابع دهستان چاهمبارک و دهستان نایبند، در ۱۲ دیماه ۱۳۹۱ توسط هیئت وزیران تصویب و ابلاغ شد.
موقعیت جغرافیایی: از غرب به روستای شیرینو، از جنوب به خلیج فارس، از شمال به دامنه ادامه سلسله جبال زاگرس و از شرق به روستای چاه مبارک. این منطقه در شرق استان بوشهر در حاشیه خلیج فارس در ۳۰۰ کیلومتری شرق بندر بوشهر و در ۴۲۰ کیلومتری غرب بندر لنگه و در ۵۷۰ کیلومتری غرب بندرعباس واقع است.
آب و هوا: گرم و خشک
فرهنگ: با توجه به کشفیات باستانشناسی و مدارک مکتوب تاریخی، مشخص شده است که بخش های گوناگون ایران از جمله استان بوشهر سکونت گاه نژادها و گروه های گوناگونی بوده است. پیش از ورود و استقرار آریائیان در منطقه بوشهر، نژادهای بومی در این سامان می زیستهاند و مدارکی که از عصر حجر، کاکولیتیک و برنز (مفرغ) قدیم باقی ماندهاست بر این قضیه گواهی می دهد که علاوه بر نژاد مدیترانهای، نژادهای دیگر مانند: دراویدی، سیاه پوست، سامی، عیلامی، سومری، نوردیک، عرب، لر و بهبهانی در سرزمین بوشهر سکونت داشتهاند و یا به مرور به این منطقه مهاجرت کردهاند؛ و فرهنگهای متفاوتی در آنجا با هم مختلط شده بودند.. امروزه به علّت کمبود امکانات کشاورز بویژه کمبود آب و زمینهای مورد نیاز و نبودن امکانات رفاهی و نیز پایین بودن سطح درآمد کشاورزان، مهاجرت روستائیان به شهرهای استان شدت گرفتهاست. به علّت نزدیک بودن این استان به شیخ نشینهای خلیج فارس، عدّهای از اهالی منطقه، برای کار و امرار معاش به کشورهای واقع در کرانه خلیج فارس و دریای عمان مهاجرت کردهاند.
آداب و رسوم: عید تلخک یا عید مردهها، مراسم زار (لیوا)، مراسم گلگلین و...
صنایع دستی: صنایع این استان نیز به دو بخش صنایع دستی و ماشینی تقسیم می شوند و مهمترین آنها را صنایع کشتی و لنج سازی، توربافی، کوزه، سفال، گلیم و گبه و... تشکیل می دهد. نمدمالی، عبا بافی، حصیربافی، سوزن دوزی، زنبیل و سبد، جارو، مشک، قایقسازی، تونیره بافی، و دولچه نیز از دیگر صنایع دستی استان بوشهر هستند.
اقتصاد: منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس (عسلویه) در سال ۱۳۷۷ طبق مصوبه شورای عالی مناطق آزاد تجاری-صنعتی برای بهرهبرداری از منابع نفت و گاز حوزه پارس جنوبی و انجام فعالیتهای اقتصادی در زمینه نفت و گاز و پتروشیمی در محدوده نوار ساحلی عسلویه و خلیج نایبند به وسعت ۳۰ هزار هکتار تأسیس شد. امروزه شهرستان عسلویه محل اجرای پروژههای سایت 1 پارس است و همچنین سایت 2 پارس در شهرستان کنگان قرار دارد(60درصد تاسیسات منطقه ویژه اقتصادی پارس در حوزه شهرستان کنگان قرار دارد).
جمعیت: ۷،۸۸۴ نفر (آمار ۱۳۹۰)
زبان محلی: زبان بومیان عربی است.
جاذبه های گردشگری: پارک ملی دریای نایبند، آب انبار بندو، تپه کوتی، قلعه شیخ کنعانی، آسیابآبی بندو 1 و 2 ، سد بندو و ...
غذای محلی: قلیه ماهی، قلیه میگو و قیمه و انواع حلواها، مجبوس و ...
بهترین زمان بازدید: زمستان
منابع:
fa.wikipedia.org
sh-assalouyeh.ir
بیشتر