نام: شهرستان عسلویه
 

استان: بوشهر
 

تاریخچه و وجه تسمیه: بندر عسلویه سابقه بسیار دیرینه ای دارد . بر اثر تنشها و حوادث و دشمنی ها آثار تاریخی آن مانند قلعه ها و مساجد متعدد ویران و نابود گردید. بندر عسلویه از بنادر اولیه خلیج فارس به شمار می آید که آن زمان بیش از پنج بندر فعال نبوده است که عبارتند از : بوشهر ، بصره ، سیراف، عسلویه و کنگ حکایتگر آن است که در دوره ساسانیان قبل از آن این بندر بوده و بعضی ها قائل هستند 4000 سال قبل از اسلام بندر عسلویه بوجود آمده است و تاریخ ذکر می کند زمانی که می خواستند بغداد را بسازند از بندر عسلویه و سیراف مالیات دریافت می کردند . عسلویه مرکب است ازعسل + او (= آب) + -ه (پسوند)، و روی هم رفته به معنای «آب عسلی» است. عسلویه در زمان‌های کهن از توابع سیراف کهن محسوب می‌شده ‌است.
 

تقسیمات کشوری: شامل ۲ بخش و ۴ دهستان است. این شهرستان با انتزاع از شهرستان کنگان در مجموع شامل بخش مرکزی با توابع دهستان عسلویه و دهستان اخند و بخش چاه‌مبارک با توابع دهستان چاه‌مبارک و دهستان نای‌بند، در ۱۲ دی‌ماه ۱۳۹۱ توسط هیئت وزیران تصویب و ابلاغ شد.
 

موقعیت جغرافیایی: از غرب به روستای شیرینو، از جنوب به خلیج فارس، از شمال به دامنه ادامه سلسله جبال زاگرس و از شرق به روستای چاه مبارک. این منطقه در شرق استان بوشهر در حاشیه خلیج فارس در ۳۰۰ کیلومتری شرق بندر بوشهر و در ۴۲۰ کیلومتری غرب بندر لنگه و در ۵۷۰ کیلومتری غرب بندرعباس واقع است.
 

آب و هوا: گرم و خشک
 

فرهنگ: با توجه به کشفیات باستانشناسی و مدارک مکتوب تاریخی، مشخص شده است که بخش های گوناگون ایران از جمله استان بوشهر سکونت‌ گاه نژادها و گروه‌ های گوناگونی بوده‌ است. پیش از ورود و استقرار آریائیان در منطقه بوشهر، نژادهای بومی در این سامان می زیسته‌اند و مدارکی که از عصر حجر، کاکولیتیک و برنز (مفرغ) قدیم باقی مانده‌است بر این قضیه گواهی می دهد که علاوه بر نژاد مدیترانه‌ای، نژادهای دیگر مانند: دراویدی، سیاه پوست، سامی، عیلامی، سومری، نوردیک، عرب، لر و بهبهانی در سرزمین بوشهر سکونت داشته‌اند و یا به مرور به این منطقه مهاجرت کرده‌اند؛ و فرهنگهای متفاوتی در آنجا با هم مختلط شده بودند.. امروزه به علّت کمبود امکانات کشاورز بویژه کمبود آب و زمینهای مورد نیاز و نبودن امکانات رفاهی و نیز پایین بودن سطح درآمد کشاورزان، مهاجرت روستائیان به شهرهای استان شدت گرفته‌است. به علّت نزدیک بودن این استان به شیخ نشینهای خلیج فارس، عدّه‌ای از اهالی منطقه، برای کار و امرار معاش به کشورهای واقع در کرانه خلیج فارس و دریای عمان مهاجرت کرده‌اند.
 

آداب و رسوم: عید تلخک یا عید مرده‌ها، مراسم زار (لیوا)، مراسم گل‌گلین و...
 

صنایع دستی: صنایع این استان نیز به دو بخش صنایع دستی و ماشینی تقسیم می شوند و مهمترین آنها‌ را صنایع کشتی و لنج سازی، توربافی، کوزه، سفال، گلیم و گبه و... تشکیل می‌ دهد. نمدمالی، عبا بافی، حصیربافی، سوزن دوزی، زنبیل و سبد، جارو، مشک، قایقسازی، تونیره بافی، و دولچه نیز از دیگر صنایع دستی استان بوشهر هستند.
 

اقتصاد: منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس (عسلویه) در سال ۱۳۷۷ طبق مصوبه شورای عالی مناطق آزاد تجاری-صنعتی برای بهره‌برداری از منابع نفت و گاز حوزه پارس جنوبی و انجام فعالیت‌های اقتصادی در زمینه نفت و گاز و پتروشیمی در محدوده نوار ساحلی عسلویه و خلیج نایبند به وسعت ۳۰ هزار هکتار تأسیس شد. امروزه شهرستان عسلویه محل اجرای پروژه‌های سایت 1 پارس است و همچنین سایت 2 پارس در شهرستان کنگان قرار دارد(60درصد تاسیسات منطقه ویژه اقتصادی پارس در حوزه شهرستان کنگان قرار دارد).
 

جمعیت: ۷،۸۸۴ نفر (آمار ۱۳۹۰)
 

زبان محلی: زبان بومیان عربی است.
 

جاذبه های گردشگری: پارک ملی دریای نایبند، آب‌ انبار بندو، تپه کوتی، قلعه شیخ کنعانی، آسیاب‌آبی بندو 1 و 2 ، سد بندو و ...
 

غذای محلی: قلیه ماهی، قلیه میگو و قیمه‌ و انواع حلواها، مجبوس و ...

 بهترین زمان بازدید: زمستان
 

منابع:
fa.wikipedia.org
sh-assalouyeh.ir