خُنج از شهرستانهای استان فارس است. مرکز این شهرستان، شهر خنج است. درختان نخل که درتمام طول سال سرسبزهستند دراواخر زمستان طراوت خاصی را به منطقه می بخشند و وجود آب انبارها با ظاهری زیبا درمسیر، به اطراف و خنج جلوه دیگری می دهند.
نام: خنج
وجه تسمیه: هُنگ در فارسی باستان به معنای گوشه و بیغوله بوده‌است. این نام در این موضوع بازتاب می‌یابد که خنج همواره دارای خانقاه‌ها و گوشه نشینان زیادی بوده‌است.
نام قدیمی: هُنگ
استان: فارس
تاریخچه: خنج شهری باستانی است که نام آن در روزگار باستان «هُنگ» یا «خُنگ» بوده است که همان واژه در گذر زمان تبدیل به خُنج گشته است. خنج در حدود ۱ یا ۲ قرن پیش حدود ۲۰۰۰۰۰ نفر جمعیت داشته است. متأسفانه در پی بیماریهایی که در نظر مردم آن زمان (دَردهِ) به معنای دردی مبهم که در واقع همان سرخک امروزی بوده و همچنین عواملی از جمله جنگ ها و نا امنیها جمعیت آنرا از ۲۰۰۰۰۰ به ۲۰۰ نفر کاهش داده است، تعداد انبوه گورستانهای بسیار قدیمی و قبرهایی که فقط چند سنگ به دور آن قرار دارد گویای این موضوع است، تعداد زیادی از این جمعیت که در صد زیادی از آنان کودکان و نوجوانان بوده اند بر اثر بیماری مذکور از بین رفته اند و تعداد اندکی نیز به منظور دور شدن از جنگ و درگیری به چند کیلومتری جنوب مشهد نقل مکان کرده اند که امروزه ده کوچکی به نام خنج و با همان لهجه خنجی در آن جا وجود دارد.
تقسیمات کشوری: این شهرستان دارای دو بخش (مرکزی و محمله)، چهار دهستان (تنگ نازک، سیف آباد، باغان و محمله) و یک شهر (خنج) میباشد.
آب و هوا: در شهرستان خنج آب و هوای زمستان معتدل بوده و بهار زود هنگام از راه میرسد.
مساحت: بیش از ۵۰۰۰ کیلومتر مربع
ارتفاع از سطح دریا: ۶۷۰ متر
جمعیت: ۴۰۲۹۶ نفر جمعیت (آمار سال ۱۳۸۵)
زبان محلی: زبان مردم خنج اچمی (لارستانی) لهجه خنجی است.
جاذبه های گردشگری: خنج دارای بیش از ۲۰۰۰ سال دیرینگی و ده ها اثر گرانسنگ باستانی از روزگار هخامنشی و ساسانی است. آرامگاه شیخ محمدابونجم، مسجد جامع، مناره شیخ دانیال، آتشکده محلچه از آثار تاریخی این شهرستان است.
غذای محلی: کلیَسُرِ، گپُک تنوری، فَلَوزی و...
بهترین زمان بازدید: زمستان و بهار
منابع:
fa.wikipedia.org
myschool.blogsky.com
بیشتر
