نام: بندر کنگان
نام قدیمی: کنگ و کنگ دژ
استان: بوشهر
وجه تسمیه و تاریخچه: بندر کنگان در قرن‌های اول هجری از توابع بندر باستانی سیراف محسوب می‌شده است. بندر کنگان حیات سیاسی خویش را از دوران مغول و به خصوص صفویان آغاز نموده است. کنگ (با فتح کاف) در واژه به معنای پیشروی آب دریا می‌باشد. کنگان بر پایه نام کهن کنگ و کنگ دژ باستانی زرتشتیان که در کناره کوه و دریا توسط سیاوش ایجاد شد، نامگذاری شده است. وجه تسمیه بندر کنگان را مرتبط با نام کهن کنگ و کنگ دژ می‌دانند.
تقسیمات کشوری: شهرستان کنگان دارای یک بخش (مرکزی)، 3 شهر (کنگان، بنک و سیراف) و 9 روستای دارای سکنه می باشد.
موقعیت جغرافیایی: از شمال به دامنه‌ها و رشته کوهای زاگرس و تپه کنگان، از جنوب خلیج فارس، از غرب به فاصله ۶ کیلومتر روستای بنک و از سمت شرق به سیراف و پارس جنوبی محدود می‌گردد.
آب و هوا: با آب و هوایی گرم و مرطوب و آتش باد در تابستان و در زمستان سرمای خشک و بهار آن هم یک ماه بیش نیست.
مساحت: با مساحت 595/63 کیلومتر مربع
ارتفاع از سطح دریا: همسطح با دریا
فرهنگ: با توجه به کشفیات باستانشناسی و مدارک مکتوب تاریخی، مشخص شده است که بخش های گوناگون ایران از جمله استان بوشهر سکونت گاه نژادها و گروه های گوناگونی بوده است. پیش از ورود و استقرار آریائیان در منطقه بوشهر، نژادهای بومی در این سامان می زیسته‌اند و مدارکی که از عصر حجر، کاکولیتیک و برنز (مفرغ) قدیم باقی مانده‌است بر این قضیه گواهی می دهد که علاوه بر نژاد مدیترانه‌ای، نژادهای دیگر مانند: دراویدی، سیاه پوست، سامی، عیلامی، سومری، نوردیک، عرب، لر و بهبهانی در سرزمین بوشهر سکونت داشته‌اند و یا به مرور به این منطقه مهاجرت کرده‌اند؛ و فرهنگهای متفاوتی در آنجا با هم مختلط شده بودند.. امروزه به علّت کمبود امکانات کشاورز بویژه کمبود آب و زمینهای مورد نیاز و نبودن امکانات رفاهی و نیز پایین بودن سطح درآمد کشاورزان، مهاجرت روستائیان به شهرهای استان شدت گرفته‌است. به علّت نزدیک بودن این استان به شیخ نشینهای خلیج فارس، عدّه‌ای از اهالی منطقه، برای کار و امرار معاش به کشورهای واقع در کرانه خلیج فارس و دریای عمان مهاجرت کرده‌اند.
آداب و رسوم: عید تلخک یا عید مرده‌ها، مراسم زار (لیوا)، مراسم گل‌گلین و...
جمعیت: براساس نتایج سرشماری سال 1390 شهرستان کنگان به مرکزیت شهرستان کنگان دارای 105626 نفر جمعیت بوده و 6/5 درصد جمعیت استان را تشکیل می دهد.
زبان محلی: مردم منطقه مانند اکثر عربهای جنوب به لهجه عربی خاص این منطقه صحبت می نمایند.
جاذبه های گردشگری: بقعه سید غریب، منطقه ساحلی کوهستان، ساحل آرام و زیبای بندر نای بند، ساحل زیبای بندر تمبک، چشمه تنگ بندر اختر، بندر سیراف، قلعه نصوری، گور دخمه، چشمه روستایی بیدخون، جنگل های حرا بیدخون، دژساسانی و ...
اقتصاد: شهرستان کنگان میزبان عظیم ترین صنایع گاز و پتروشیمی کشور بعنوان پایتخت اقتصادی ایران نامیده می شود. بزرگترین کارخانه سیمان کشور با نام ساروج کنگان با ظرفیت روزانه ۶۰۰۰ تن در کنگان و در حدود ۱۲ کیلومتری شهر کنگان قرار دارد. پیشیه اقتصادی مردم کنگان کشاورزی و ماهیگری و بازرگانی دریایی بوده است. امروزه شهرستان کنگان محل اجرای بخش عظیمی ازپارس جنوبی است. سایت کنگان که بزرگی آن ۲ برابر سایت عسلویه (پارس جنوبی) است در ۱۰ کیلومتری بندر کنگان قرار دارد.
غذای محلی: قلیه ماهی، قلیه میگو و قیمه و...
صنایع دستی: صنایع این استان نیز به دو بخش صنایع دستی و ماشینی تقسیم می شوند و مهمترین آنها را صنایع کشتی و لنج سازی، توربافی، کوزه، سفال، گلیم و گبه و... تشکیل می دهد. نمدمالی، عبا بافی، حصیربافی، سوزن دوزی، زنبیل و سبد، جارو، مشک، قایقسازی، تونیره بافی، و دولچه نیز از دیگر صنایع دستی استان بوشهر هستند.
بهترین زمان بازدید: اواخر زمستان و اوایل بهار
منابع:
fa.wikipedia.org
kangan.ostb.ir
kanganma.blogfa.com
kangan.org
kanganfarhang.blogfa.com
