تپه نوشیروان در استان کرمانشاه یکی از زیست گاههای بزرگ دشت زهاب با وسعتی حدود ده هکتار است. این محوطه در میانه دشت و حوضه جنوبی رودخانه «دله شیر» قرار گرفته و چشم انداز پیرامون آنرا اراضی هموار و حاصلخیز کشاورزی در بر گرفته است. این مجموعه از نظر زمانی متعلق به دوره نوسنگی (هزاره هفتم پیش از میلاد)، مس و سنگ میانی (هزارۀ پنچم پیش از میلاد)، هزاره دوم پیش از میلاد و معدود یافته هایی از دوره اشکانی است. شواهد نشان می هد که عمده استقرار در این تپه مربوط به دوره نوسنگی و هزاره دوم پیش از میلاد بوده است در واقع نوشیروان در هزاره دوم پیش از میلاد به اوج وسعت خود رسیده و تقریباً تمامی برجستگی ظاهری تپه دارای بقایای استقراری این دوره بوده است. همه یافته های سفالی دوره های مس و سنگ تا اوایل دوره اشکانی و یافته های هزاره پنجم، سوم و دوم پیش از میلاد در نوشیروان موادی است که در سرزمین های پست بین النهرین نیز رایج بوده و با توجه به این موضوع باید گفت که این نواحی در دوره مس و سنگ و مفرغ، بخشی از محدوده فرهنگی بین النهرین بزرگ بوده است. منطقه سرپل ذهاب شامل دشتهای بشیوه و پاتاق، قلعه شاهین و ذهاب است. در سال ۱۳۹۴ مجموعاً ۱۹۳ محوطه باستانی شناسائی شده که دارای شواهدی از دوره پارینه سنگی میانی تا دورۀ متاخر اسلامی است. ساخت و سازها و زمینهای کشاورزی آسیب های فراوانی به لایه های استقراری محوطه وارد کرده است
منابع:
- isna.ir
- fa.wikipedia.org
