در ایران جمعیتی از سیک ها زندگی می کنند. آنها بیشتر در زاهدان سکونت دارند. سیک ها مردمانی از کشورهای هند و پاکستان بودند که در زمان ساخت راه آهن هند به میرجاوه، وارد ایران شدند و به دلیل دشواری رفت و آمد، برای همیشه در زاهدان ماندگار شدند. شهروندان زاهدانی سال ها است که در کنار پیروان آیین سیک با رواداری و مسالمت زندگی می کنند. در آیین سیک ها به محلی که مختص عبادت و برگزاری آداب و مناسک مذهبی است، گودواره می گویند و تاریخ ساخت گودواره سیک ها در زاهدان، به سال هزار و سیصد و دو شمسی بازمی گردد. در گودواره زاهدان، محلی برای سوزاندن مردگان سیک ها وجود دارد و مراسمی مثل ازدواج و سوگواری در این معبد برگزار می شود. بنای این معبد توسط سیک های مهاجر و مقیم زاهدان شکل گرفت و بعد ها قسمت هایی به آن اضافه و نو سازی گردید. همچنین در زاهدان محلی بنام سیک سوزی وجود دارد که مردگان خود را در آنجا می سوزانند، خاکستر آن را در معبد می برند و مراسم پایانی عزاداری خود را در معبد یا گودواره انجام می دهند. این معبد در خیابان خیابان امام خمینی اهواز قرار دارد. اکثر سیک های مقیم زاهدان در تار و پود فعالیتهای بازرگانی شهر و معاملات اقتصادی فعالیت دارند و در مشاغلی همچون فروش لوازم یدکی ماشین آلات، اجناس خارجی و خوار و بار فعالیت می کنند. سیک های تهران نیز در حوالی میدان بهارستان گورودواره ای به نام گورو نانک دارند. در شهر آبادان در گذشته سیک های مهاجری که برای اشتغال آمده بودند زندگی می کردند. خیابانی که امروز در آبادان سیکلین (sick line) نامیده می شود محل زندگی سیک ها در آبادان بوده است. "سردار" لقبی است که تمامی مردان سیک با خود به یدک می کشند و زبان دینی آنان پنجابی است. بنیانگذار آیین سیک "نانک" است که در سال 1469 میلادی در روستایی در نزدیکی لاهور چشم به جهان گشود. بزرگترین معبد سیک ها معبد طلایی است که در شهر "آمریت ساز" ایالت پنجاب هند واقع شده است. روز عید و تحویل سال نو آنان مصادف با بیست و چهار فرودین (13 آوریل ) است که در این روز به برپایی مناسک و جشنهای مذهبی می پردازند.
منابع:
- irna.ir
- fa.wikipedia.org
- lastsecond.ir
