روستای قروه در کیلومتر پانزده جاده ترانزیتی ابهر-تاکستان قرار دارد. معماری سیویل و صخره ای این روستا بسیار جالب و در خور توجه است و قابل مقایسه با معماری صخره ای علم کندی است. هنوز هم آثار و بقایای منازلی که در دل کوه کنده شده با منظره ای بدیع خود نمایی می کنند. همچنین در قلب این روستا یکی از آثار ارزشمند دوران سلجوقی (قرن پنجم هجری) جای گرفته است.
اقتصاد
منبع درآمد اصلی روستائیان از طریق کشاورزی، دامداری و باغداری می باشد. محصولات کشاورزی شامل انگور، گردو، بادام، گوجه فرنگی و غلات می باشد.
جاذبه های گردشگری
آثار تاریخی این روستا شامل مسجد جامع، یک پل قدیمی بر روی رودخانه ابهر رود، چند آسیاب آبی و امامزاده عبدالخیر است که مربوط به دوره صفویه می باشد. بافت خاص این روستا هر نگاه زیبایی جویی را به خود می خواند. این روستا از دو ویژگی قابل توجه برخوردار است: اول وجود مسجد جامع قروه که متعلق به دوره سلجوقیان است و تنها گنبد خانه به جای مانده است دوم وضعیت شکل گیری و ساخته شدن روستا که آثاری از اوایل دوران شکل گیری روستا دیده نمی شود.
بافت روستا
به نظر می رسد نحوه ورود به روستا با در نظر گرفتن مسائل ایمنی طراحی شده است. زیرا وقتی از ورودی روستا که در سطح پایین تری قرار دارد به ورودی مجموعه و داخل آن نگاه می شده، چیزی به جز دو دیوار موازی و یک دیوار مقابل آن دیده نمی شده و در صورت ورود غریبه به داخل روستا در همان ابتدای ورود روستاییان توان مقابله مناسب با مهاجمان را داشته اند. زمانی که کل روستا ساخته شد به نظر می رسد دور تا دور روستا را دیوار کشیده اند به نوعی که تا یک ارتفاع دیواره سنگی و بقیه آن دیوار خانه های روستایی به هم چسبیده تشکیل می داده که در نتیجه نفوذ به داخل روستا ممکن نبود مگر از طریق تنها ورودی روستا که در قسمت شمال غربی آن واقع شده که ارتفاع سطح روی توده سنگی تا سطح زمین در کم ترین حالت بوده است. براساس بقایای به جای مانده از روستای قدیمی قروه می توان حدس زد که در داخل این روستا حدود بیست و نه خانه وجود داشته که از این میان هشت خانه بعد از تعمیرات متوالی که شکل قدیمی خانه ها را از بین برده مسکونی است. این معماری جذاب و صمیمی از طرفی با رودخانه و از سویی دیگر با قطعه سنگ آهکی به جا مانده از دوران چهارم زمین شناسی (کوارترنری) آن چنان عمل می کند که گویی این معماری با طبیعت پیرامون همزمان شکل گرفته است. این روستا از طرف شمال بخاطر دسترسی به جاده آسفالت ابهر و تاکستان رشد بیشتری داشته است.
اگر به بافت موجود این روستا دقت شود می توان قسمت های مختلف آنرا به سه دوره زمانی مختلف نسبت داد:
- روستای جدید که بیشتر ساختمان های آن مربوط به بیست سال اخیر است. این ساختمان‌ها، از کنار جاده آسفالت (ابهر-تاکستان) شروع و تا کناره ابهر رود کشیده شده که بیشتر ساختمان های این بخش دارای سقف طاق ضربی با تیرآهن هستند.
- ساختمان‌های مربوط به یکصد سال اخیر که بیشتر در سمت جنوبی رودخانه و در نزدیکی مسجد جامع قدیمی این روستا احداث شده اند که بخش کوچکی از آن نیز در سمت شمالی روستا واقع شده و بیشتر ساختمان های این بخش مسکونی است.
- آن بخش از روستا که بر یک صخره یکپارچه ساخته شده و دارای وضعیتی کاملاً خاص و قابل توجه است. به نظر می رسد قدمت این بافت به بیش از دویست سال برسد.
منابع:
- میراث فرهنگی استان زنجان
- fa.wikipedia.org
