تپه سیزده بدر از لحاظ موقعیت جغرافیایی و طبیعی چنان است که گویی در آخرین خط از کمر بند آبادانی کویر واقع گردیده و احتمالا از آخرین مراکزی است که تا قرون اخیر به برکت نزدیکی با کوهپایه های شمالی کویر مسکون بوده است. تپه سیزده بدر مدت های مدید مرکز تمدن های اسلامی حاشیه کویر در دوران اسلامی بوده و در قرن پنجم هجری مرکزیت آن از لحاظ تولید و استفاده از سفال های لعاب دار تثبیت شده است. سفال با لعاب فیروزه ای، سبز و صدفی بیش از سایر انواع است و سفال های بدون لعاب و خشن که استفاده همگانی داشته به وفور یافت شده است. موضوع قابل توجه در مطالعه تپه این است که با توجه به حجم و قدمت آن اصولا سفال ها از نظر لعاب دارای تکنیک مطلوبی نیستند و سفال بدون لعاب نیز عمومیت بیشتری در این منطقه دارد. پس از یورش مغول مکان فعلی تپه به مدت نسبتا طولانی متروک شده و احتمالا در اوایل قاجار جبهه غربی تپه که محوطه ای وسیع و گسترده میباشد مسکون گردیده که امروزه خرابه های دیوار منازل مسکونی آنان پابر جای است. اندازه مرکزی سیزده بدر ۱۶۰*۸۵ متر است و به صورت تپه ای بیضوی نامنظم به ارتفاع حدود ۹ متر میان محوطه ای باستانی وسیع که دامنه آن از جانب جنوب تا رودخانه می رسد قرار دارد. سطح تپه توسط حفاران غیر مجاز کند و کاو شده و سطح محوطه پیرامون را چند دیوار خشت و گلی مخروبه شکل داده که مربوط به دوران قاجاریه است و در این قسمت زراعت می شود. اهالی روستای فیض آباد از سطح تپه مرکزی برای انجام مراسم روز سیزده بدر و از سطح پیرامون به منظور کشت وزرع استفاده می کنند.
منابع:
- youngsfeizabad.blogfa.com
- feizabadesabzevar.blogfa.com
- irna.ir
