عمارت اصلی بنای مذکور که شامل دو طبقه همكف و زیرزمین می باشد دارای تالار نسبتا بزرگ و زیبایی است و با یك فضای هشتی كوچك از معبر كوچه وارد حیاط مستطیلی می شود. ساختمان دارای نمای آجری است كه روی دیوارهایی با ازاره سنگی به ارتفاع یك متر استوار شده است تالار كه بخش مهمی از بنا را تشكیل داده است، شامل دو رواق و یك شاهنشین است كه با پنجره های مشبك ریز با شیشه های الوان به صورت ارسی زیبا تزئین یافته است. از جمله تزئینات بكار رفته در تالار این بنا می توان به مقرنس ها، گچ بریها، نقاشیها و كتیبه های با ارزش اشاره کرد. سقف اتاق شاهنشین در وسط به شکل ترنج گچ بری شده كه مركز آن بصورت یك گل گرد و مدور با برگهای بلوط پهن شده، پوشانده شده است. در چهار گوشه سقف، لچك مركب از نقش اسلیمی واقع شده است كه با برگ بلوط های مشابه وسط سقف با سه ردیف حاشیه قاب گرفته شده است . این سقف گچ بری شده توسط مقرنسهای زیبایی به نقاشی ها و کتیبه های موجود در دیوارهای پیرامون اتصال می یابد. سر درهای ورودی و خروجی تالار دارای مقرنسهای کچی زیبا است و در متن دیوارهای جانبی آن بر کتییه هایی، اشعار متعددی و آپه قران به تاریخ " محرم الحرام سنه 1295" نوشته شده است.
عرصه این بنا 398 متر مربع ، اعیان آن 48/436 متر مربع ، زیرزمین 76/198 مترمربع و طبقه همکف 72/237 متر مربع می باشد.
این بنای با ارزش و قدیمی متعلق به دوره زندیه می باشد و در سال 1379 تحت شماره 3041 توسط سازمان میراث فرهنگی کشور در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
مرمت خانة تاریخی ابراهیمی از تیر ماه سال 1380 شروع شده و طبق برنامه ریزی زمان بندی شده در سال 1383 کلیات آن پایان یافته و بعنوان واحد حفظ و احیای اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان به بهر برداری رسید.از سال 1387 خانه ابراهیمی به عنوان واحد یگان حفاظت سازمان میراث فرهنگی مورد استفاده قرار گرفت.
منابع:
seeiran.ir
hfa.wikipedia.org
iranpedia.ir
